Rozliczenie i zwrot podatku.

O czym warto wiedzieć – czyli jak uniknąć kar i uzyskać największy zwrot.

Zasady obliczania należnego podatku oraz zwrotu podatku w Holandii.

Struktura holenderskiego systemu podatkowego, mimo pewnych różnic w porównaniu do innych krajów, posiada również wspólne zasady i elementy, które wpływają na to, czy i w jakim stopniu możemy spodziewać się zwrotu podatku. Podatki w Holandii są podzielone na tzw. „boxy”, do których przypisuje się dochody z różnych źródeł. Istnieją trzy boxy, z którymi związane są odrębne zasady i stawki podatkowe.

Jeśli pracujesz w Holandii na umowie o pracę, działasz jako freelancer, osiągasz dochody z usług takich jak Uber czy Thuisbezorgd, lub prowadzisz firmę jednoosobową, to Twoje dochody są przypisywane do boxu 1. W boxie 2 opodatkowywane są spółki, a w boxie 3 znajdują się różnego rodzaju aktywa. Skoncentrujmy się jednak na boxie 1, ponieważ jest to najczęstsza forma opodatkowania, a zrozumienie go pozwoli nam lepiej zrozumieć powyższe zagadnienie.

Podobnie jak w Polsce, również w Holandii obowiązują tzw. progi podatkowe. Są to inaczej mówiąc przedziały kwot i związane z nimi odpowiednie stawki podatkowe, na które dzielą się roczne dochody. Jeśli roczne dochody przekroczą określony próg, podlegają one wyższej stawce opodatkowania. Pozostała część dochodów utrzymuje się w niższym przedziale, gdzie obowiązuje niższa stawka podatkowa tj. w poniższej tabeli.

Wykaz składek obowiązujących w 2023

Pracodawca jest zobowiązany od każdej wypłaty odprowadzać zaliczkę na poczet podatku. Jest to część wynagrodzenia brutto obliczona na podstawie powyższej reguły zakładając, że brane pod uwagę miesięczne lub tygodniowe wynagrodzenie będzie się powtarzać. Zazwyczaj obliczenia te dokonuje specjalny program HR i cały proces odbywa się automatycznie.

Programy te mogą w całkiem precyzyjny sposób wyliczyć należny podatek w przypadku, kiedy ktoś pracuje na tych samych warunkach u jednego pracodawcy przez cały rok kalendarzowy. Jednak sytuacja staje się bardziej złożona, gdy podatnik miał nieregularny grafik, czerpał dochód z kilku źródeł, miał prawo do pewnych ulg lub pracował w Holandii tylko przez część roku.

Wysokość zwrotu podatku to inaczej różnica między sumą wszystkich pobranych zaliczek w danym roku kalendarzowym a należnym podatkiem, zakładając jednocześnie, że kwota należnego podatku nie przewyższyła sumy pobranych zaliczek. Wobec tego, jeżeli pracodawca lub pracodawcy pobrali więcej zaliczek niż było to konieczne, np. w przypadku, gdy pracownik wykonywał pracę tylko przez część roku lub miał nieregularne godziny pracy, to pracownik ten może spodziewać się zwrotu podatku liczącego nawet do kilku set euro.

Również osoby, które spłacają kredyt hipoteczny, podróżowały regularnie do pracy komunikacją miejską, wychowują dzieci lub miały pewne koszty leczenia mogą dostać z tego tytułu większy zwrot spełniając przy tym pewne warunki.

Większy zwrot przy rozliczeniu się jako kwalificerend buitenlands belastingplichtige.

Osoby, które w danym roku nie były zameldowane w Holandii lub były zameldowane jedynie część roku i których dochód w Holandii w tym roku wyniósł 90% lub więcej ich całkowitych dochodów ogólnoświatowych, maja prawo do tych samych ulg podatkowych jakie przysługują podatnikom zamieszkałym tutaj na stałe.

Oznacza to, że jeśli ktoś osiągnął 90% lub więcej swoich dochodów w Holandii, nie będąc oficjalnie tutaj zameldowanym, ma prawo do dodatkowej ulgi podatkowej w porównaniu do sytuacji, gdyby jego dochody z Holandii wynosiły mniej niż 90%. Dodatkowo, osoby spełniające ten warunek mogą oczekiwać większego zwrotu podatku. Mowa tu o tzw. uldze podatkowej, znanej jako Algemene Heffingskorting. Jest to kwota, która jest odliczana od podatku i w 2023 roku mogła wynieść nawet €3070.

Zasada ta ma także zastosowanie w rozliczeniu wspólnie z partnerem fiskalnym, gdzie do ustalenia progu 90% brane są pod uwagę dochody obojga partnerów łącznie. Jeśli zatem wspólne dochody obojga partnerów osiągnięte w Holandii wyniosły 90% lub więcej ich wszystkich dochodów, to będą oni mogli oboje rozliczyć się jako kwalificerend buitenlands belastingplichtige. W takiej sytuacji nie ma znaczenia czy dochody jednego z partnerów nie spełniają tego wymagania – liczą się bowiem łączne dochody obojga partnerów.

Oprócz spełnienia powyższych warunków konieczne jest udokumentowanie tego poprzez przedstawienie Belastingdienst zaświadczenia z własnego kraju dotyczącego osiągniętych tam w danym roku dochodów. Do uzyskania tego zaświadczenia stosuje się specjalny formularz dostarczony przez Belastingdienst, dostępny w kilku językach. Każdego roku przygotowywany jest nowy formularz, więc samodzielnie dokonując tego kroku, ważne jest wybranie odpowiedniej wersji na odpowiedni rok. Formularze są dostępne do pobrania na stronie Belastingdienst, ale można je także otrzymać w polskich urzędach skarbowych. Wypełniony formularz z pieczęcią urzędu skarbowego należy przesłać pocztą na wskazany adres Belastingdienst, który znajduje się na formularzu.

Polski urząd skarbowy musi dysponować odpowiednimi danymi dotyczącymi czyiś dochodów, na podstawie których wystawi zaświadczenie. Informacje te powinny być dostarczane przez podatnika w formie rocznej deklaracji podatkowej (PIT). Deklaracja ta musi zostać również złożona, gdy nie osiągnięto dochodów w kraju zamieszkania, a jedynie za granicą. Z tego powodu urząd skarbowy w Polsce nie wyda zaświadczenia bez ówczesnego rozliczenia się tam z podatku.

Obowiązek rozliczenia holenderskich dochodów w Polsce.

W świetle prawa zakres obowiązku podatkowego w Polsce można podzielić na nieograniczony i ograniczony. Osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Polski podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od wszystkich swoich dochodów bez względu na to, w którym państwie je osiągnęły. Natomiast osoby, które nie miały miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczy Pospolitej Polskiej podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a co za tym idzie muszą się rozliczyć jedynie z dochodów osiągniętych w Polsce.

Definicja miejsca zamieszkania, zawarta w ustawie PIT, obejmuje dwa kryteria: pobyt na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym lub posiadanie na terytoriom Polski ośrodka interesów życiowych, rozumianego jako centrum interesów osobistych lub centrum interesów gospodarczych. Spójnik “lub” oznacza, że spełnienie przynajmniej jednego z tych kryteriów pozwala uznać podatnika za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Jednocześnie każde z tych kryteriów należy rozpatrywać samodzielnie i niezależnie.

Kryterium długości pobytu należy uznać za spełnione po przekroczeniu 183 dni pobytu na terytorium Polski w danym roku kalendarzowym. Obliczanie długości pobytu jest dokonywane przez stosowanie metody opartej na “dniach fizycznej obecności”. Przy liczeniu dni w oparciu o tę metodę należy brać pod uwagę wszystkie dni spędzone w Polsce. Nieprzekroczenie tej liczby dni pobytu na terytorium Polski w danym roku kalendarzowym skutkuje niespełnieniem tego kryterium. W takim przypadku, ocena posiadania przez podatnika miejsca zamieszkania na terytorium Polski opiera się na kryterium, związanym z położeniem ośrodka interesów życiowych w Polsce.

Ośrodkiem interesów życiowych może być centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Centrum interesów osobistych należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej, itp. W praktyce, czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci.

Natomiast w ustaleniu centrum interesów gospodarczych należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Warto podkreślić, że przy ustalaniu obu kryteriów istotne jest miejsce zamieszkania, a nie zameldowania. Przyjmijmy scenariusz, w którym podatnik w danym roku podatkowym przebywał i zarabiał jedynie w Holandii, nie będąc przy tym zameldowanym w Polsce, ale mając tam ośrodek interesów życiowych. W takiej sytuacji podatnik zobowiązany będzie do rozliczenia się również w Polsce z dochodów uzyskanych w Holandii za pomocą formularza PIT 36 z załącznikiem ZG.

Z drugiej strony, inny scenariusz może dotyczyć osoby zameldowanej w Polsce, która posiada ośrodek interesów życiowych w Holandii. W tym przypadku osoba ta nie będzie zobowiązana do rozliczenia się w Polsce pod warunkiem, że nie osiągnęła tam żadnych dochodów ani nie przebywała tam dłużej niż 183 dni.

Metody rozliczania zagranicznych dochodów w Polsce oraz unikanie podwójnego opodatkowania.

Zjawisko podwójnego opodatkowania jest oczywiście bardzo szkodliwe, dlatego na szczeblu międzynarodowym zostały zawarte umowy, które zawierają zasady dotyczące unikania podwójnego opodatkowania. Zasady te rozstrzygają, w jaki sposób należy opodatkować dochód lub majątek, który osoba mająca miejsce zamieszkania w jednym państwie osiąga w drugim umawiającym się państwie. W umowach, które zawarła Polska mamy do czynienia z jedną z dwóch metod unikania podwójnego opodatkowania: wyłączenia z progresją bądź proporcjonalnego odliczenia. Która metoda zostaje zastosowana jest zależne od kraju, z którego pochodzą dochody lub majątek.

Metodę wyłączenia z progresją jako sposób unikania podwójnego opodatkowania przewidują umowy zawarte między innymi z: Czechami, Francją, Niemcami, Szwecją i Włochami.

Zastosowanie tej metody oznacza, że dochód zagraniczny jest zwolniony z podatku w Polsce. Jednak dla ustalenia stawki podatku od pozostałego dochodu – osiągniętego w Polsce – stosuje się stawkę podatku właściwą dla całego dochodu, tj. łącznie z dochodem osiągniętym za granicą. Oznacza to, że do dochodu polskiego zastosuje się taką stawkę podatku, jaka byłaby zastosowana, gdyby dochód zagraniczny nie był zwolniony. Ponieważ w Polsce obowiązuje progresywna stawka podatku (stopa procentowa rośnie wraz ze wzrostem dochodu), oznacza to, że w metodzie tej dochód zagraniczny podwyższa stawkę podatku, która będzie zastosowana do dochodów polskich.

Metodę odliczenia proporcjonalnego przewidują umowy zawarte m.in. z: Belgią, Danią, Finlandią, Holandią, Irlandią, Norwegią czy Wielką Brytanią.

Zastosowanie tej metody oznacza, że dochód osiągnięty za granicą podlega opodatkowaniu w Polsce, ale od należnego podatku odlicza się podatek zapłacony za granicą.

W odróżnieniu od metody wyłączenia z progresją w metodzie proporcjonalnego odliczenia dochód zagraniczny podlega również opodatkowaniu w kraju zamieszkania. Uniknięcie podwójnego opodatkowania odbywa się poprzez możliwość odliczenia podatku, który został zapłacony za granicą.

Aby rozliczyć więc holenderskie dochody w Polsce stosuje się metodę odliczenia proporcjonalnego. W zależności od wysokości dochodów, należnego podatku, otrzymanego zwrotu podatku z poprzednich lat oraz długości pobytu w Holandii, metoda ta może okazać się mniej korzystna niż metoda wyłączenia z progresja.

Mimo to, również w przypadku metody proporcjonalnego odliczenia, w większości sytuacji można uniknąć podwójnego opodatkowania poprzez korzystanie z różnych ulg i odliczeń podatkowych. Czasami jednak może się zdarzyć – szczególnie gdy w poprzednich latach otrzymaliśmy znaczny zwrot podatku od Belastingdienst – że będziemy zobowiązani dopłacić należny podatek w polskim urzędzie skarbowym. Zazwyczaj jednak te kwoty nie są zbyt wysokie i stanowią jedynie niewielki ułamek zwrotu podatku, który można uzyskać od Belastingdienst.

Osobisty obowiązek rozliczenia się z podatku i wiążące się z nim terminy.

Czy trzeba się rozliczyć z podatku w Holandii? Na to pytanie niestety nie ma jednoznacznej odpowiedzi – tak lub nie. Zalecanym jest jednak złożenie deklaracji – najlepiej w terminie – bez względu na to, jaki będzie końcowy rezultat jej rozliczenia. Robiąc to możemy odzyskać nadpłacony podatek lub uniknąć kar i odsetek w sytuacji, gdy np. będziemy zobowiązani dopłacić należny podatek, zaoszczędzając sobie tym samy niepotrzebnych kłopotów w przyszłości.

Deklaracje podatkowe za dany rok można składać w roku następnym od 1 marca w Holandii i od 15 lutego w Polsce. Termin składania deklaracji zarówno w Holandii, jak i w Polsce, to 30 kwietnia tego samego roku.

Oczywiście, można się również rozliczyć lub złożyć korektę deklaracji po upływie tego terminu. Taka możliwość istnieje do 5 lat, liczonych od końca roku, który ma być rozliczony lub skorygowany. Na przykład, jeśli nie rozliczyliśmy się za rok 2020 na czas (do końca kwietnia 2021) i chcemy to zrobić później, możemy to zrobić do końca roku 2025.

Zaleca się jednak zrobić to jak najszybciej, gdyż za nierozliczenie się w terminie zostają nakładane na należny podatek odsetki, które w Holandii mogą wynieść nawet do €5514.

Ile trzeba czekać na zwrot podatku z Holandii?

Po złożeniu zeznania podatkowego, podatnik powinien otrzymać w ciągu 3 miesięcy pismo od Belastingdienst, zawierające ostateczne rozliczenie, czyli tzw. definitieve aanslag. W dokumencie tym znajdzie się kwota, którą powinien otrzymać na swoje konto lub którą powinien uregulować.

W przypadku, gdy z obliczeń wynika, że podatnik ma otrzymać zwrot podatku, wskazana suma powinna zostać przelana na jego konto w ciągu 1 tygodnia od daty widniejącej na ostatecznym rozliczeniu.

Jednakże, czasami może się zdarzyć, że proces ten potrwa dłużej. Może to wynikać np. z braku informacji w Belastingdienst dotyczących rachunku do przelania kwoty. W takiej sytuacji Belastingdienst również wyśle pismo na adres podatnika z informacją oraz instrukcjami dotyczącymi dalszych kroków. W razie potrzeby, jesteśmy gotowi służyć pomocą także w tej sytuacji.